Ongemak

Ik heb nooit beseft hoe vaak je je rug gebruikt in alledaagse situaties. Denk er maar eens over na, hoe sta je op als je op de bank zit? Hoe draai je je om in bed? En simpele handelingen die je als kleuter al leert, zijn nu ook heel moeilijk. Schoenen aan doen, je veters strikken. Op je 20e volledig afhankelijk zijn van je ouders is ook niet zoals ik het graag zou willen zien.
En het zitten op de bank.. Het gipsen korset zit zo hoog dat het gewoon ongemakkelijk zit. Elke beweging maak ik met in mijn achterhoofd mijn rug. Ik mag niet voorover bukken vanwege de breuk, mag niks optillen en teveel lopen is vermoeiend.

Deze week ben ik wel gaan nadenken over het ongeluk. Had ik het kunnen voorkomen? Ja dat had ik zeker! Ik wist dat hij last van zijn rug had, en toch ging ik rijden. En vooral zonder zadel.. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Maar wat kan je er nu nog aan doen? Het is al gebeurt en ik kan het niet terug draaien. Het enige wat ik kan doen is het accepteren en wachten op wat er later gaat gebeuren.

Ik bedoel. Ik kan elke dag denken 'had ik het maar niet gedaan', maar wat schiet ik daar mee op? Accepteren is het enige wat ik kan doen..

Ik ben benieuwd hoe ik het de volgende weken ga doen, het is een lange tijd, zes weken in een korset.

Acception is the key for moving on.

Met beide benen op de grond gezet.

En daar zit je dan.. In een rolstoel met je hele middel in het gips. Nog steeds wat afwezig en draaierig van de morfine word ik naar de auto gereden. Na de hele middag op bed te hebben gelegen, was ik blij dat ik naar buiten mocht.
In de auto gaan zitten was nog een hele uitdaging. Ja ik kon staan en lopen, maar bukken om in een auto te gaan zitten/ liggen? De stoel was helemaal naar achter gezet, zodat ik kon gaan liggen. Wat moeizaam kon ik in de auto komen. Mijn moeder vond het wel eng, rijden met iemand met een gebroken rug. Voorzichtig over elk drempeltje, steeds naar mij kijkend hoe het ging.
De weg naar huis leek eeuwig te duren. Ik dacht dat het allemaal over zou zijn als ik eenmaal thuis zou zijn.. Ik had nog niet gedacht aan de gevolgen van het ongeluk, wat er nu met mij ging gebeuren.
En de medicijnen. Pff die waren heftig. Voor elke dag in de week een schema met tijden wanneer ik wat mocht nemen. Hoewel ik helemaal geen fan ben van het gebruik van pijnstillers, was ik er nu wel heel blij mee. De eerste dagen heb ik geen pijn gevoeld.

Na de eerste dagen in mijn korset besefte ik pas hoe dankbaar ik mocht zijn na dit ongeluk. Ik herinnerde mij wat de dokter had gezegd; één wervel naar beneden en ik kon mijn benen niet meer bewegen. Ook zat de breuk aan de voorkant, waardoor mijn rug stabiel bleef.
Dankbaar voor het feit dat ik kon werken, dankbaar voor het feit dat ik naar school kon, dankbaar voor het feit dat ik onafhankelijk was.

De gedachte om overal naar toe te kunnen reizen lijkt nu een droom.

En toen..

Al snel was mijn stalgenootje bij mij. Ik wist dat ik mijn benen moest kunnen bewegen, en dat kon ik gelukkig nog. Eerst op mijn zij, toen rustig gaan zitten. Ik werd omhoog geholpen en kon onder begeleiding naar de stallen lopen. Winaldo werd door twee meisjes naar de stal gebracht.
Ondertussen had ik mijn moeder al gebeld. Ze zou snel komen.
Na zo'n 10  minuten bij de stallen te hebben gezeten werd ik misselijk en duizelig. Tegen de tijd dat mijn moeder gearriveerd was, zat ik op een stoel met een lijkbleek gezicht. De staleigenaar was bij mij, om mij in de gaten te houden. Winaldo was door twee meisjes terug in de wei gezet.
Mijn moeder besloot voor de zekerheid 112 te bellen, en te vragen naar een ambulance. De situatie uitgelegd en binnen een paar minuten hoorde ik al de sirenes.

Vanaf toen ging alles heel snel. De mensen van de ambulance besloten mij al vrij snel op de brancard te leggen. Ik werd aan alle kanten vastgesnoerd en ik moest op een schaal van 1 tot 10 uitleggen hoe erg mijn pijn was. Ik besloot dat ik wel ongeveer op een 8 zou zitten. Ik kreeg morfine toegediend en wauw, wat een ervaring was dat.
Ik had bijna geen pijn meer, alles draaide en ik voelde me erg suf. Ik herinner me weinig van het ritje naar de ambulance, ik herinner me alleen het plafond van de ambulance.
Ik ging een lange middag in, waarvan ik nog weinig weet. De morfine en de paracetemol deden zijn werk goed en ik was erg suf. Voor een paar uur was het plafond van het ziekenhuis het enige wat ik zeg. Er werden foto's gemaakt, overleggen werden gepleegd en na zo'n drie uur in het ziekenhuis kwam de dokter met een verontrustend bericht. De kans bestond dat ik een wervel in mijn rug gebroken had. Ze wisten het niet zeker, dus moet ik door een scan om het zeker te weten.
Op dit moment was de morfine nog erg goed zijn werk aan het doen en keek ik erg versuft, ik weet er ook weinig meer van.
Na nog een uur gewacht te hebben (gelukkig mocht de nek-brace af, wat zat dat ding strak..) kreeg ik het nieuws te horen. Helaas, een wervel in mijn rug gebroken..

De dag dat mijn reis zou gaan beginnen.

17 oktober,de dag dat mijn reis zou gaan beginnen.
Zelf had ik geen idee, toen ik die dag opstond. Ik zou in de ochtend naar Winaldo gaan, naar mijn lieve paardje waar ik al vijf jaar eigenaar van ben. 's Avonds lekker werken.. Geen vuiltje aan de lucht dus.

Maar helaas liep het anders.. Ik wist dat Winaldo last van zijn rug had. Ik weet niet wat ik in mijn hoofd haalde, maar ik besloot zonder zadel op hem te gaan stappen. Alleen stappen, meer niet. Wat kon er mis gaan? Ik had Winaldo al 5 jaar, vanaf dat hij twee jaar oud was, en hij had nooit wat fout gedaan.. Dus waarom zou hij dat nu wel doen?
Ik pakte mijn krukje en zette het naast mijn pony. Sloeg mijn been over hem heen en ging, zoals ik altijd deed, rustig zitten. Ik zat nog geen halve seconde op zijn rug en het ging mis.

De eerste keer bokken, gelukkig ik bleef zitten. Ik wist mij vast te houden aan het halstertouw wat ik aan zijn halster vastgebonden had. Ik dacht nog geen seconde aan de gevolgen die dit zou kunnen hebben. Oké het was de afgelopen jaren niet altijd even makkelijk geweest met mijn eigenwijze haflinger. We hadden leuke en minder leuke dingen meegemaakt. 'Je hebt eigenwijs en je hebt Winaldo' vertelde ik altijd. Maar wat zou er nou kunnen gebeuren?
De tweede keer bokken. Ik zat scheef, maar ik wist de manen te pakken te krijgen, en op deze manier wist ik te blijven zitten. De angst begon nu om de hoek te kijken. 'Wat als ik nu val? Wat gaat er met mij gebeuren? Wat gaat er met Winaldo gebeuren?' Vele vragen spookte door mijn hoofd. Maar nog geen seconde dacht ik aan wat er is gebeurt..
De derde keer bokken. Ik raakte de grip in zijn manen kwijt, het halstertouw waar ik mij aan vastgehouden had glipte uit mijn handen. Het voelde alsof het in slow-motion werd afgespeeld. Langzaam zag ik zijn manen van mij wegschieten, zijn mooie hoofdje reikte steeds verder naar de grond terwijl hij een grote sprong voorwaarts nam. Ik voelde dat ik de lucht in geschoten werd. Bang voor waar ik terecht zou komen probeerde ik mij vast te klampen met mijn benen om zijn buik. Maar het was te laat.
Met een harde knal kwam ik op de billen van Winaldo terecht. Ik voelde meteen dat het foute boel was. Een hevige pijn schoot door mijn rug nadat ik een harde 'knak' hoorde.

Versuft bleef ik op de grond zitten terwijl ik Winaldo weg zag draven in de hoek. Winaldo was naar Tommie gelopen, waar een stalgenootje op aan het rijden was. Tommie was zijn weidegenootje. Ik dacht nog, gelukkig staat hij nu stil bij zijn vriendje. Langzaam ging ik liggen op de grond.

 Ik wist dat het foute boel was...