De dag dat mijn reis zou gaan beginnen.

17 oktober,de dag dat mijn reis zou gaan beginnen.
Zelf had ik geen idee, toen ik die dag opstond. Ik zou in de ochtend naar Winaldo gaan, naar mijn lieve paardje waar ik al vijf jaar eigenaar van ben. 's Avonds lekker werken.. Geen vuiltje aan de lucht dus.

Maar helaas liep het anders.. Ik wist dat Winaldo last van zijn rug had. Ik weet niet wat ik in mijn hoofd haalde, maar ik besloot zonder zadel op hem te gaan stappen. Alleen stappen, meer niet. Wat kon er mis gaan? Ik had Winaldo al 5 jaar, vanaf dat hij twee jaar oud was, en hij had nooit wat fout gedaan.. Dus waarom zou hij dat nu wel doen?
Ik pakte mijn krukje en zette het naast mijn pony. Sloeg mijn been over hem heen en ging, zoals ik altijd deed, rustig zitten. Ik zat nog geen halve seconde op zijn rug en het ging mis.

De eerste keer bokken, gelukkig ik bleef zitten. Ik wist mij vast te houden aan het halstertouw wat ik aan zijn halster vastgebonden had. Ik dacht nog geen seconde aan de gevolgen die dit zou kunnen hebben. Oké het was de afgelopen jaren niet altijd even makkelijk geweest met mijn eigenwijze haflinger. We hadden leuke en minder leuke dingen meegemaakt. 'Je hebt eigenwijs en je hebt Winaldo' vertelde ik altijd. Maar wat zou er nou kunnen gebeuren?
De tweede keer bokken. Ik zat scheef, maar ik wist de manen te pakken te krijgen, en op deze manier wist ik te blijven zitten. De angst begon nu om de hoek te kijken. 'Wat als ik nu val? Wat gaat er met mij gebeuren? Wat gaat er met Winaldo gebeuren?' Vele vragen spookte door mijn hoofd. Maar nog geen seconde dacht ik aan wat er is gebeurt..
De derde keer bokken. Ik raakte de grip in zijn manen kwijt, het halstertouw waar ik mij aan vastgehouden had glipte uit mijn handen. Het voelde alsof het in slow-motion werd afgespeeld. Langzaam zag ik zijn manen van mij wegschieten, zijn mooie hoofdje reikte steeds verder naar de grond terwijl hij een grote sprong voorwaarts nam. Ik voelde dat ik de lucht in geschoten werd. Bang voor waar ik terecht zou komen probeerde ik mij vast te klampen met mijn benen om zijn buik. Maar het was te laat.
Met een harde knal kwam ik op de billen van Winaldo terecht. Ik voelde meteen dat het foute boel was. Een hevige pijn schoot door mijn rug nadat ik een harde 'knak' hoorde.

Versuft bleef ik op de grond zitten terwijl ik Winaldo weg zag draven in de hoek. Winaldo was naar Tommie gelopen, waar een stalgenootje op aan het rijden was. Tommie was zijn weidegenootje. Ik dacht nog, gelukkig staat hij nu stil bij zijn vriendje. Langzaam ging ik liggen op de grond.

 Ik wist dat het foute boel was...