Ik heb nooit beseft hoe vaak je je rug gebruikt in alledaagse situaties. Denk er maar eens over na, hoe sta je op als je op de bank zit? Hoe draai je je om in bed? En simpele handelingen die je als kleuter al leert, zijn nu ook heel moeilijk. Schoenen aan doen, je veters strikken. Op je 20e volledig afhankelijk zijn van je ouders is ook niet zoals ik het graag zou willen zien.
En het zitten op de bank.. Het gipsen korset zit zo hoog dat het gewoon ongemakkelijk zit. Elke beweging maak ik met in mijn achterhoofd mijn rug. Ik mag niet voorover bukken vanwege de breuk, mag niks optillen en teveel lopen is vermoeiend.
Deze week ben ik wel gaan nadenken over het ongeluk. Had ik het kunnen voorkomen? Ja dat had ik zeker! Ik wist dat hij last van zijn rug had, en toch ging ik rijden. En vooral zonder zadel.. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Maar wat kan je er nu nog aan doen? Het is al gebeurt en ik kan het niet terug draaien. Het enige wat ik kan doen is het accepteren en wachten op wat er later gaat gebeuren.
Ik bedoel. Ik kan elke dag denken 'had ik het maar niet gedaan', maar wat schiet ik daar mee op? Accepteren is het enige wat ik kan doen..
Ik ben benieuwd hoe ik het de volgende weken ga doen, het is een lange tijd, zes weken in een korset.
Acception is the key for moving on.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten