Ondanks mijn val ben ik nog steeds stapelgek op dat beestje, ik zou niet weten wat ik zonder hem zou moeten. Dus met alle ongemak in de auto geklommen bij mijn moeder en naar de manege gereden. Elke drempel werd met zorgvuldigheid genomen. Wederom moest ik liggen in de auto omdat het korset me niks anders toe liet.
Na een ritje van een kwartier waren we aangekomen. Met een beetje hulp uit de auto gekomen en nu strompelend naar de stallen lopen. Mijn rug deed geen pijn, maar ik liep wel heel voorzichtig.
Hoewel ik niks met hem kon doen, vond ik het fijn hem weer te zien. Ik had hem een week niet gezien, en had dat snuutje wel gemist.. Ik wilde naar de manege om te voorkomen dat ik echt bang voor hem zou worden. Ik wist immers dat hij aan de hand super lief is, en daar moest ik me even aan herinneren. Tijdens het half uurtje dat ik op stal was, heb ik ook met de eigenaar van de stal gesproken. 'Ben je er weer? Bedrust!!'. En ja dat klopt, ik moest zoveel mogelijk liggen. Maar dat is niks voor mij, de andere dagen van de week lag ik braaf op de bank tv te kijken. Dit uitstapje was zo fijn!
Gelukkig had ik de week voor het ongeluk afgesproken dat Winaldo elke dag een uur in de paddock zou komen te staan. Ik hoefde me geen zorgen te maken over Winaldo, daar werd op gelet.
In het weekend zou mijn moeder naar de manege gaan, om Winaldo te poetsen en te longeren. Toen ze terug kwam, had ze een grote kaart meegekregen. Op deze kaart stonden alle namen van de mensen op de pensionstal die mij beterschap hadden gewenst. Dit was zo fijn om te zien, en ben ze er nog steeds dankbaar voor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten