We zijn inmiddels als een paar weken verder en het laatste ziekenhuisbezoek nadert. Buiten het ongemak wat het met zich mee brengt, ging het verassend goed. Wel had ik een drukplek op mijn zij van het korset.
Hele dagen bracht ik door op de bank, kijkend naar de tv. Mijn leven voor het ongeluk bestond uit allemaal leuke dingen. Ik ging naar school, werkte en had een paard om elke dag voor te zorgen. Nu zat ik al vier weken thuis voor me uit te kijken.
Gelukkig kreeg ik een aanbod waardoor ik iets meer spanning in mijn leven kreeg. Ik mocht bij mijn moeder op school helpen. Zo kon ik toch nog een beetje juf zijn, en was ik weer onder mensen. Enkele dagen in de week werd ik naar school gereden en weer thuis gebracht. Het was niet altijd even makkelijk. Een trap op lopen was al erg vermoeiend, en te lang zitten kon ik ook nog niet. Wel kon ik hier zelf bepalen wat en wanneer ik iets ging doen.
Het laatste ziekenhuis bezoek naderde. Ik had er zelf wel een goed gevoel bij. Ik had me netjes aan de afspraken gehouden, hoewel ik toch al meer deed dan dat ik eigenlijk mocht. Hele weken stil zitten is gewoon niks voor mij!
Deze keer kon ik zelf lopen door het ziekenhuis, en hoefde ik niet in een rolstoel te zitten. Foto's werden gemaakt en we hadden een afspraak bij de orthopedisch chirurg. Ik hoopte dat het er allemaal goed uit zag, en dat het korset eindelijk af mocht. De vraag was dan nog of ik het wel durfte, zo ineens zonder korset..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten