De dagen voor het eerste ziekenhuis bezoek waren zeker geen pretje. Natuurlijk was het fijn om medicijnen te krijgen om de pijn te onderdrukken, maar het feit dat ze vergeten waren een maagbeschermer mee te geven was wat minder..
Gelukkig voelde ik me de dag van het ziekenhuis bezoek een stuk beter. Ook deze autorit was voorzichtig, maar toch voelde ik me al een stuk zekerder.
Beneden werd ik afgezet zodat ik niet zover hoefde te lopen. Na een week thuis gezeten te hebben zonder mensen om mij heen, had ik wel behoefte aan contact. De dames die bij de deur stonden keken mij al vragend aan. Ik liep natuurlijk ook alles behalve soepel en ik liep nog in mijn eentje. Een van de gastvrouwen liep naar me toe en begon een gesprek. Dit vond ik wel fijn tot mijn moeder er weer was.
Volgende confronterende probleem: ga ik het redden om door het ziekenhuis te lopen? Of moet ik op 21 jarige leeftijd met een rolstoel door het ziekenhuis gereden worden? Toch maar een rolstoel pakken dan..
En daar zit je dan, op 21 jarige leeftijd in een rolstoel door het ziekenhuis geduwd worden..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten