En daar zit je dan.. In een rolstoel met je hele middel in het gips. Nog steeds wat afwezig en draaierig van de morfine word ik naar de auto gereden. Na de hele middag op bed te hebben gelegen, was ik blij dat ik naar buiten mocht.
In de auto gaan zitten was nog een hele uitdaging. Ja ik kon staan en lopen, maar bukken om in een auto te gaan zitten/ liggen? De stoel was helemaal naar achter gezet, zodat ik kon gaan liggen. Wat moeizaam kon ik in de auto komen. Mijn moeder vond het wel eng, rijden met iemand met een gebroken rug. Voorzichtig over elk drempeltje, steeds naar mij kijkend hoe het ging.
De weg naar huis leek eeuwig te duren. Ik dacht dat het allemaal over zou zijn als ik eenmaal thuis zou zijn.. Ik had nog niet gedacht aan de gevolgen van het ongeluk, wat er nu met mij ging gebeuren.
En de medicijnen. Pff die waren heftig. Voor elke dag in de week een schema met tijden wanneer ik wat mocht nemen. Hoewel ik helemaal geen fan ben van het gebruik van pijnstillers, was ik er nu wel heel blij mee. De eerste dagen heb ik geen pijn gevoeld.
Na de eerste dagen in mijn korset besefte ik pas hoe dankbaar ik mocht zijn na dit ongeluk. Ik herinnerde mij wat de dokter had gezegd; één wervel naar beneden en ik kon mijn benen niet meer bewegen. Ook zat de breuk aan de voorkant, waardoor mijn rug stabiel bleef.
Dankbaar voor het feit dat ik kon werken, dankbaar voor het feit dat ik naar school kon, dankbaar voor het feit dat ik onafhankelijk was.
De gedachte om overal naar toe te kunnen reizen lijkt nu een droom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten